Benedictus et laudabilis Deus, qui ad instar magnalium quondam suorum in Mari Rubro ac desertis, sic nostros illuc perduxit ac sustentat, ut suae sanctae fidei faciat nomen gloriae, dum quae aliis gentibus fecit impossibilia, nostris possibilia facit, tantam eis praestans virtutem, ut nec inmensa maris et terrarum a suis distantia, nec longissimi itineris fatigatione, non diversissimi coeli insolentia, non denique innumera hostium multitudine pro Christo frangantur. Recedente etiam maximo et formidolosissimo interdiu noctuque assiduo labore exhauriendi fatiscentes naves, tum longae navigationis jactatione, tum maris natura in tabulatis nostrarum navium pericolosissimos meatus generante, ut non solum eum hostibus, sed cum ipsa rerum natura et omnibus adversis, sit eis perpetuo pugnandum. Quapropter neminem fidelium sed nec infidelium, qui jam apertissime id augurantur, fore existimamus, cujus mentem et cogitationem hujus mysterii magnitudo ad sui contemplationem non advocet, quique non judicet portendi eo atque initiari majorem in dies christianae religionis gloriam et [203] hostium Christi eversionem, praesertim, cum non desint christianis vires, modo accedant ad tam sanctum opus. Quae facillima in nobis, si volumus, Deus esse voluit ... vivo scilicet ... et auctoritas et Christi, qui nos tantopere dilexit, quandoque dilectio ... quod quidem ab ista sanctissima sede, ut proprium ejus ac debitum opus, nemo est qui jam non speret, his potissimum temporibus, quibus omnipotens Deus cunsulturus suae christianae republicae tanta et mira et opportuna revelare et astruere dignatur.